Het was een heftige, onrustige tijd voor de zorg, maar natuurlijk geld dat voor iedereen.
Er heerst veel onrust bij patiënten en familie.
Het blijft moeilijk om te zien dat patiënten/bewoners geen bezoek kunnen ontvangen. Het verdriet en de eenzaamheid is duidelijk aanwezig. Als zorgmedewerker probeer je het zo aangenaam mogelijk te maken, maar helaas vult dit niks op. Schrijnend hoe sommige patiënten er op achteruit gaan. Het niet meer snappen wat er gebeurd en vooral de onmacht die meespeelt . Familie's die hun best doen door kadootjes te sturen of even te bellen ...respect!
Daarnaast de afdelingen die constant moeten schakelen van schoon naar vies en andersom.
En natuurlijk wij als zorg die daarin ook een grote rol spelen. Ik merk bij mijzelf dat nu, na meer dan 22 weken corona zorg, het zijn tol begint te eisen... sneller moe en uitgeput omdat je niet meer kan opladen. Alle leuke dingen afgezegd die daaraan meewerken.
Het constant schakelen tussen patiënten en hun ziekte, een balans hierin vinden en toch scherp en alert blijven. Ik probeer echt de mooie momenten te koesteren.... een knipoog of een glimlach die je krijgt van patiënten, dat zijn de kleine dingen die het doen! Zorg met een glimlach blijven leveren ondanks alles.
Nu na een weekje vrij gaan we weer aan de slag met volle moed!
